3) DISRUPT THE ENTRENCHED PATTERN OF BAD CATECHESIS
Jongere gezinnen, let alsjeblieft op, want jullie weten nog niet wat voor een verschil het volgende decennium zal maken in het leven van de Kerk en jullie moeten voorbereid zijn in het belang van jullie kinderen…
Mijn generatie, de JPII generatie… heeft gefaald in het goed catechiseren van jongere katholieken.
We dachten dat we het allemaal voor elkaar hadden en dat onze kinderen hetzelfde vuur zouden vatten dat wij hadden. We dachten dat we de fouten van de slecht gecatechiseerde opvoeding van onze ouders hadden hersteld en dat we het met onze eigen kinderen anders zouden doen. En dat zij dan net als wij verliefd zouden worden op de Kerk. Sommigen van ons geloven nog steeds dat dit het geval is – en misschien is het zo in kleine groepjes in het land. Maar de bredere waarheid is niet zo mooi.
We zien nu een nieuwe generatie van mislukte catechese. Erger dan de vorige. Want laten we eerlijk zijn, degenen die ons slecht gevormd hebben (voordat we het Heilige Vuur vingen) geven nog steeds les… en zij gaven les aan de leraren… die onze kinderen onderwijzen. En wij? Wij werken nog steeds met onze eigen beperkingen, vooral als we later bekeerd zijn of zelf slecht gecatechiseerd zijn. Wij leunen te zwaar op een ondersteunend systeem dat nog niet volledig hersteld is van een bijna-doodsteek. Het schip zit vol gaten, maar we blijven vrolijk de romp verven.
Veel van de jongeren die ik in de Kerk zie opgroeien (en die onze jeugdgroepen en katholieke hogescholen vullen) kunnen worden gekenmerkt door een bepalende eigenschap: hun geloof is slechts huiddiep.
Ze houden ervan katholiek te zijn op alle leuke en coole manieren. Ze lijken vroom, gaan naar de jeugdgroep en gaan elk jaar naar de Steubenville conferenties. Ze gaan naar alle 42 kuisheidspraatjes van hun kerk en school. Maar ze leven niet echt naar de morele leer van de kerk. En als ze dat wel doen, laten ze het vallen zodra het niet meer uitkomt. Zij worden de volgende cafetaria-katholieken, met een minimaal begrip van wat het betekent om deugd na te streven en bijna geen begrip van een echt geestelijk leven. En ze hebben een heleboel mensen volledig ondergesneeuwd, inclusief hun jeugdgroepleiders, hun priesters en hun ouders. Dit sluit homeschoolers niet uit. Sterker nog, thuisgeschoolde kinderen met dwalende harten zijn vaak uitzonderlijk goed in het spelen van de rol van plichtsgetrouw kind.
Ik generaliseer. Dat is duidelijk. Maar omdat ik een moeder van tieners ben, ben ik ongewild in het drama van de jeugd terechtgekomen en ik ga hier heel bot zijn over wat ik zie. Het is moeilijker dan ik me had voorgesteld om heilige vriendschappen te vinden voor mijn tieners; vriendschappen waar er een wederzijdse inspanning is naar heiligheid en trouw. Ik dank God voor de zegen van vrienden in het leven van mijn kinderen, maar het ziet er helemaal niet uit zoals ik dacht dat het zou zijn. Ik dacht dat het op de een of andere manier… groter zou zijn. Ik dacht dat er meer gezinnen zouden zijn die de strijd niet hadden opgegeven. Ik dacht dat mijn kinderen perfect zouden zijn. Ik dacht dat ik het kon laten gebeuren. Dus ik word ouder. En een deel van mijn oudheid is dat ik me niet meer zo druk maak over wat andere moeders doen, omdat ik gewoon druk ben met vechten voor de zielen van mijn kinderen en het beklimmen van mijn eigen bergen. Ik was die moeder die dacht dat mijn tieners anders zouden zijn. En dat zijn ze ook. Ik heb goede kinderen waar ik van hou en die ik aardig vind (nou ja, meestal). Maar het is niet wat ik dacht dat het zou zijn.
Wanneer jonge moeders publiekelijk hun strijd met het hebben van meerdere kleine kinderen en hun diepe verlangen om gewoon een douche en een paar uur slaap … en over het lezen van Green Eggs and Ham voor de honderdste keer terwijl alle kinderen huilen tegelijk en de baby plast in haar schoot en de peuter per ongeluk slikt de wonderbaarlijke medaille die hij rukte van haar ketting … goed, ik stiekem soort van wens ik had die dagen terug met mijn oudere kinderen. Als ik dat had, zou ik sommige dingen anders doen…
Ik zou het rustiger aan doen. Ik heb nog steeds kleintjes om me heen, maar het is nu anders en ik kan echt nooit meer terug naar die dierbare tijd. De tijd vliegt en we worden ouder. Het is een adembenemend, opwindend, prachtig avontuur. En wow… Ik wou alleen dat ik een beetje beter voorbereid was geweest.
Aan al jullie jonge gezinnen die vertrouwen op jullie Jesse Trees en dagelijkse rozenkransen om jullie kinderen in de hemel te krijgen, heb ik slecht nieuws voor jullie. Er komt een dag dat jullie beste wapen jullie knieën op de koude vloer zullen zijn. Net als een reality spelshow waar je je meesterwerk maakt met een snelheid van een mijl per minuut en dan klinkt de zoemer en… handen omhoog!… klaar. Wat je niet gedaan hebt, blijft gedaan. En je begint een paar dingen meer te leren over bidden en lang lijden. Omdat je kinderen een vrije wil hebben. En de cultuur is een verslindende leeuw. Doe wat je kunt om niet alleen een solide liturgisch ritme in je huis te brengen, maar ook een sterke cultuur van christelijke missie. Van radicaal discipelschap.
Eert het Jezus? Nee? VERWIJDER HET. Vertel je kinderen waarom. En geef ze een alternatief dat de verleiding van de zonde overtreft.
Ik schrijf niet alleen om voor anderen te schelden. Ik schrijf om egoïstische redenen. Omdat ik een katholieke gemeenschap nodig heb die moedig is in deugdzaamheid en radicaal in discipelschap om mijn kinderen op te vangen als ze het nest verlaten. Ik ben een onvolmaakte moeder en verlang naar steun. Ik ben niet tevreden met wat er nu is. We zijn gemaakt voor iets groters.