Satyabrata Dam
Een sensatiezoeker en die-hard adrenalinejunkie, ex-onderzeebootvaarder Satyabrata Dam heeft te veel prestaties om samen te vatten. Hij beklom wereldwijd meer dan 350 bergtoppen (waaronder meerdere expedities naar de top van de Mount Everest), liep over continenten, doorkliefde de diepten van oceanen, rafte rivieren af en trok door dichtbegroeide jungles. Hij toont geen tekenen van vertraging.
Eindelijk, het wachten is voorbij en er is een weer venster vijf dagen voor ons. Deze keer gaan we voor de top helemaal vanuit het basiskamp (BC). We maken snel onze rugzakken klaar en vertrekken de volgende ochtend naar kamp 2.
Credit:Guest Contributor/Satyabrata Dam
Everest wordt in twee fasen beklommen; de eerste is de acclimatisatiefase waarin de meeste klimmers tot kamp 3 klimmen tot ongeveer 7100 meter en dan helemaal terugkeren naar BC om uit te rusten, te hydrateren en bij te komen – in afwachting van het weervenster. Kenmerkend voor Everest is dat er vanaf midden mei zo’n 3-4 weersvooruitzichten zijn, die elk een dag of twee duren. De meeste beklimmingen gebeuren tijdens deze vensters en op een echt goede dag kunnen er tot 150 klimmers vanuit kamp 4 op weg zijn naar de top. Dus tijdens de tweede fase, afhankelijk van het weervenster dat men wil proberen, moet de klimmer 4-5 dagen van tevoren vanuit BC vertrekken om op de geplande dag de top te bereiken.
Credit:Guest Contributor/Satyabrata Dam
We bereiken snel kamp 2 omdat we nu goed geacclimatiseerd zijn. De opwinding is voelbaar want iedereen is druk bezig met de top, het weer in de gaten te houden, met de groepen te praten die al in kamp 4 zijn en zoveel mogelijk informatie te verzamelen. Na een rustdag vertrekken we met onze hele uitrusting naar kamp 3. We doen het rustig aan en klimmen langzaam over het steile terrein. We moeten ons sparen voor de dagen die komen gaan en waarin we tot ons breekpunt zullen worden uitgerekt. Kamp 3 is trapsgewijs gebouwd, verticaal verspreid tussen 7000-7300 meter, omdat er niet genoeg plaats is om tenten op te slaan voor alle groepen. Het is er benauwd met steile hellingen vlak voor de tent. Het lichaam is inmiddels begonnen met het uitschakelen van het spijsverteringsstelsel, dus eten is geen prioriteit en alles smaakt flauw. We kruipen in onze tenten, met twee of drie in elke tent, hoe meer hoe beter voor de warmte, maar allemaal opeengeklemd omdat er niet genoeg ruimte is om ons uit te strekken. We koken wat pasta en drinken thee of soep en vragen ons af wat er nu gaat gebeuren.
We worden vroeg in de ochtend wakker en maken ons klaar in het donker, stampend met onze voeten om wat bloed te laten stromen, onze laarzen zijn keihard, alles is ijskoud. De wind giert over de hellingen en maakt het nog moeilijker en kronkeliger. Niemand spreekt, dat is ook niet nodig. We zijn eindelijk klaar voor de start, met onze donspakken aan en zien er minstens twee keer zo groot uit als normaal. Meteen voegen we ons bij andere klimmers op hetzelfde vaste touw. Bij elke stap omhoog hijgen en mopperen we. Vanaf hier zitten we op zuurstof in flessen. Iedereen ziet eruit als een kosmonaut, aliens uit de ruimte. Al snel raken we in de war wie wie is! Overal om ons heen horen we hijgen en moeizaam ademhalen.
Credit:Guest Contributor/Satyabrata Dam
De reusachtige wand van de Lhotse is gemaakt van plaatijs, één misstap en je zult zeker doodvallen. Het is erg steil en volledig blootgesteld. Zonder onze uitrusting en ons vaste touw zou klimmen in dit tempo bijna onmogelijk zijn. Langzaam betreden we de rotsband en onze stijgijzers vinden nauwelijks houvast op de rots. We halen velen in, terwijl anderen ons inhalen. Iedereen is in zichzelf gekeerd, geïsoleerd in hun maskers. Na de Lhotsewand komen we bij de muur van gebroken rotsen die bijna op vier punten beklommen moet worden. We moeten zuinig zijn met de tijd, want de hoeveelheid zuurstof in flessen is beperkt. We klimmen dus gestaag naar de top van de rotswand en komen op de volgende rotsrichel terecht. Nu zijn we bijna op gelijke hoogte met het laatste kamp en betreden we de ‘death zone’. Niets kan hier leven en niets leeft hier. Dit is een compleet braakland, alleen bedoeld voor gekke mensen zoals wij. De wind blaast ons weg en is verschrikkelijk, maar we leunen ertegen en gaan verder omdat we het ‘point of no return’ al gepasseerd zijn.
Credit:Guest Contributor/Satyabrata Dam
Na 5 uur vanuit kamp 3, bereiken we eindelijk de beruchte South Col, kamp 4. Zelfs in het zicht van enkele oude lijken storten we in onze tenten in en kunnen we onze sterren bedanken dat de marteling van de dag even voorbij is.