Ook bekend als: Mandarijn, Mandarijn Chinees, 普通话 (Pǔtōnghuà), 国语 (Guóyǔ) en 华语 (Huáyǔ).
De term “standaard Chinees” is een politiek neutrale term voor de taal die wordt gedeeld door het vasteland van China, Taiwan, en Singapore. Het wordt gewoonlijk aangeduid als “Mandarijn” of “Mandarijn-Chinees” in het Engels, 普通话 (Pǔtōnghuà) op het vasteland van China, 国语 (Guóyǔ) in Taiwan, en 华语 (Huáyǔ) in Singapore. De standaard dateert van 1932 (pre-communistisch vasteland van China), en is zowel door het vasteland van China als door Taiwan overgenomen.
Wikipedia stelt in zijn Mandarijn Chinees artikel:
Officieel gezien handhaven de regeringen van de Volksrepubliek China en het ROC hun eigen vormen van de standaard onder verschillende namen. Technisch gezien baseren zowel Pǔtōnghuà als Guóyǔ hun fonologie op het accent van Peking, hoewel Pǔtōnghuà ook enkele elementen uit andere bronnen overneemt. Uit een vergelijking van de woordenboeken die in de twee gebieden worden geproduceerd, zal blijken dat er weinig wezenlijke verschillen zijn. Beide versies van het “schoolstandaard”-Chinees verschillen echter vaak sterk van de Mandarijnse dialecten die volgens regionale gewoonten worden gesproken, en geen van beide is volledig identiek aan het dialect van Peking. Pǔtōnghuà en Guóyǔ hebben ook enkele verschillen met het dialect van Peking in woordenschat, grammatica en pragmatiek.
Het bestaan van een algemeen aanvaarde standaard betekent niet dat het Mandarijn op deze verschillende plaatsen op dezelfde manier wordt gesproken. Elke plaats waar Mandarijn wordt gesproken, heeft zijn eigen regionale dialecten en accenten.
Zie ook
- Wikipedia: Standaard Chinees
- Wikipedia: Mandarijn Chinees
- Wikipedia: Vergelijking van nationale standaarden van het Chinees