Znany również jako: Mandarin, Mandarin Chinese, 普通话 (Pǔtōnghuà), 国语 (Guóyǔ) i 华语 (Huáyǔ).
Termin „standardowy chiński” jest politycznie neutralnym terminem dla języka dzielonego przez Chiny kontynentalne, Tajwan i Singapur. Jest on powszechnie określany jako „mandaryński” lub „mandaryński chiński” w języku angielskim, 普通话 (Pǔtōnghuà) w Chinach kontynentalnych, 国语 (Guóyǔ) na Tajwanie i 华语 (Huáyǔ) w Singapurze. Standard pochodzi z 1932 roku (przed komunistycznymi Chinami kontynentalnymi) i został przyjęty zarówno przez Chiny kontynentalne, jak i Tajwan.
Wikipedia podaje w swoim artykule o mandaryńskim języku chińskim:
Z oficjalnego punktu widzenia, rządy ChRL i ROC utrzymują swoje własne formy standardu pod różnymi nazwami. Technicznie rzecz biorąc, zarówno Pǔtōnghuà jak i Guóyǔ opierają swoją fonologię na akcencie pekińskim, choć Pǔtōnghuà czerpie również pewne elementy z innych źródeł. Porównanie słowników powstałych na tych dwóch obszarach wykaże, że istnieje niewiele istotnych różnic. Jednakże obie wersje „szkolnego standardu” chińskiego często różnią się od dialektów mandaryńskich, którymi mówi się zgodnie z regionalnymi zwyczajami, i żadna z nich nie jest całkowicie identyczna z dialektem pekińskim. Pǔtōnghuà i Guóyǔ również mają pewne różnice w słownictwie, gramatyce i pragmatyce w stosunku do dialektu pekińskiego.
Istnienie ogólnie uzgodnionego standardu nie oznacza, że mandaryński jest używany w ten sam sposób w tych różnych miejscach. Każde miejsce, gdzie mówi się po mandaryńsku, ma swoje regionalne dialekty i akcenty.
Zobacz także
- Wikipedia: Chiński standardowy
- Wikipedia: Chiński mandaryński
- Wikipedia: Porównanie narodowych standardów języka chińskiego
.