Stany Zjednoczone kupiły 3 Wyspy Dziewicze od Danii. The Deal Took 50 Years – HISTORIA

Każdego 31 marca na Wyspach Dziewiczych Stanów Zjednoczonych Saint Thomas, Saint John i Saint Croix obserwuje się „Dzień Transferu”, aby upamiętnić sprzedaż wysp z Danii do Stanów Zjednoczonych. Spośród pięciu stale zamieszkałych terytoriów Stanów Zjednoczonych, Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych są jedynym, które kraj ten kiedykolwiek nabył od innej potęgi imperialnej. Obie potęgi negocjowały w sprawie tych trzech wysp przez ponad 50 lat, zanim w końcu przekazały sobie władzę w 1917 r.

Chociaż USA i Dania miały swoje własne złożone motywacje w tej wymianie, „obróciły się one wokół kwestii imperializmu – malejącego w przypadku Danii i rosnącego po stronie Stanów Zjednoczonych” – napisał nieżyjący już historyk Isaac Dookhan w wydaniu Caribbean Studies z 1975 r. Ostatecznie, USA będzie skutecznie naciskać Danię do sprzedaży wysp przez grożąc atakiem wojskowym na neutralnym kraju podczas I wojny światowej.

Dania skolonizowała trzy wyspy – znane jako Duńskie Indie Zachodnie – z powrotem w 17 i 18 wieku. Zmuszała zniewolonych Afrykanów do pracy na plantacjach produkujących takie produkty jak cukier, z czego czerpała zyski aż do lat czterdziestych XIX wieku, kiedy to ceny cukru spadły.

Duże zmiany nastąpiły również w lipcu 1848 roku, kiedy to kilkuset zniewolonych ludzi na St. Croix zbuntowało się i wywalczyło sobie wolność, grożąc spaleniem miasteczek na wyspie. Po abolicji, ci nowo uwolnieni ludzie walczyli o zysk na wyczerpanych ziemiach i plantacjach, które były małe i staromodne w porównaniu z nowszymi operacjami przemysłowymi, zgodnie z Duńskimi Archiwami Państwowymi.

Pod koniec XIX wieku Dania przekonała się, że prowadzenie wysp jest coraz droższe. Jednak już w czasie amerykańskiej wojny secesyjnej, Stany Zjednoczone przyglądały się im jako potencjalnym aktywom gospodarczym i bezpieczeństwa narodowego. Urzędnicy amerykańscy uważali bowiem, że wyspy mogą pomóc w zabezpieczeniu amerykańskich interesów gospodarczych na Karaibach. Ale obawiali się również, że wrogie obce mocarstwo może przejąć nad nimi kontrolę, zanim Stany Zjednoczone będą w stanie.

„W latach 80. i 90. XIX wieku podejrzliwość była skierowana głównie przeciwko Niemcom, które rozwijały zainteresowanie Ameryką Łacińską” – napisał Dookhan. „Fakt, że niemiecka spółka parowa, Hamburg-American Line, używała St. Thomas jako regularnej stacji tankowania, miał tendencję do zaostrzenia tych podejrzeń.”

Pierwsze negocjacje między USA a Danią rozpoczęły się w 1865 roku, w roku zakończenia wojny secesyjnej. Sekretarz stanu William Henry Seward faktycznie wynegocjował z Danią traktat cedujący wyspy na rzecz USA w 1867 roku, ale Senat go odrzucił. Było to prawdopodobnie częściowo ze względu na anty-ekspansjonistyczne nastroje, które pojawiły się po wojnie secesyjnej, a częściowo ze względu na fakt, że Senat był zły na Sewarda za jego poparcie dla prezydenta Andrew Johnsona podczas jego procesu impeachmentu, zauważa Departament Stanu USA.

Negocjacje rozpoczęły się ponownie w latach 90-tych XIX wieku, ale spaliły na panewce wojny hiszpańsko-amerykańskiej w 1898 roku. W następstwie tej wojny Stany Zjednoczone zdobyły terytorium Portoryko na Karaibach oraz terytoria Guam i Filipin na zachodnim Pacyfiku (Portoryko i Guam są nadal terytoriami amerykańskimi; Filipiny zdobyły niepodległość po II wojnie światowej).

CZYTAJ WIĘCEJ: How the United States Ended Up With Guam

Stany Zjednoczone były teraz większą potęgą imperialną, bardziej zainteresowaną ekspansją. Miały również na celu budowę Kanału Panamskiego, co sprawiło, że były jeszcze bardziej zainteresowane zakupem St. Thomas, St. John i St. Croix w celu zabezpieczenia trasy przyszłego kanału. Ponownie, kolejny sekretarz stanu (tym razem John Hay) wynegocjował traktat z Danią. Senat ratyfikował traktat w 1902 roku, ale tym razem duński parlament go odrzucił.

W 1915 r. obawa przed niemieckim przejęciem zmotywowała USA do podjęcia kolejnej próby zdobycia wysp. Szczególnie po zatonięciu Lusitanii, prezydent Woodrow Wilson i sekretarz stanu Robert Lansing obawiali się, że Niemcy mogą zaanektować Danię i rozpocząć kolejne ataki z Duńskich Indii Zachodnich. Duńscy przywódcy opierali się cedowaniu wysp i ich w większości czarnych mieszkańców do podzielonych rasowo Stanów Zjednoczonych.

Chcąc zapobiec amerykańskiemu atakowi militarnemu (Dania była obecnie neutralną stroną w I wojnie światowej), Dania wynegocjowała traktat z USA, który prezydent Wilson podpisał 16 stycznia 1917 roku. Dnia 31 marca 1917 roku Dania formalnie przekazała władzę nad wyspami Stanom Zjednoczonym, a Stany Zjednoczone odwzajemniły się płacąc Danii 25 milionów dolarów w złotych monetach.

Co to oznaczało dla ludzi mieszkających na St. W 1920 roku pełniący obowiązki sekretarza stanu określił, że mieszkańcy Wysp Dziewiczych mają „amerykańską narodowość”, ale nie „polityczny status obywateli”. Zmieniło się to w 1932 roku, kiedy mieszkańcy Wysp Dziewiczych zdobyli amerykańskie obywatelstwo, ale głosowanie było osobną bitwą.

Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych nie zdobyły prawa do głosowania na własnego gubernatora aż do 1970 roku. Dziś obywatele amerykańscy na Wyspach Dziewiczych Stanów Zjednoczonych, jak również na terytoriach amerykańskich: Puerto Rico, Guam, Samoa Amerykańskie i Mariany Północne, nadal nie mogą wybierać członków Kongresu z prawem głosu ani głosować na prezydenta Stanów Zjednoczonych.

CZYTAJ WIĘCEJ: Skomplikowana historia Portoryko ze Stanami Zjednoczonymi

.